Nie działa fullscreen!!!
Historia kinematografii.
Pierwsze filmy Pod koniec lat osiemdziesiątych XIX wieku wprowadzenie długości celuloidowej kliszy fotograficznej i wynalezienie aparatów fotograficznych, które mogły fotografować nieskończenie długą, szybką sekwencję obrazów przy użyciu tylko jednego obiektywu, pozwoliło na uchwycenie i zapisanie kilku minut akcji na jednej kompaktowej rolce kliszy. Niektóre wczesne filmy zostały wykonane w celu obejrzenia ich przez jedną osobę na raz za pomocą urządzenia "peep-show", takiego jak Kinetoskop i mutoskop. Inne były przeznaczone na projektor, mechanicznie podobny do aparatu fotograficznego, a czasami faktycznie na to samo urządzenie, które służyło do intensywnego oświetlania przetworzonej i wydrukowanej kliszy oraz obiektywu projekcyjnego, tak aby te "ruchome obrazy" mogły być wyświetlane w ogromnym powiększeniu na ekranie do oglądania przez całą publiczność. Pierwszym filmem kinetoskopowym pokazanym na wystawie publicznej była Scena Kowala, wyprodukowana przez firmę produkcyjną Edison w 1893 roku. W następnym roku firma rozpocznie działalność Edison Studios, które stało się wczesnym liderem w branży filmowej, oferując znaczące wczesne filmy krótkometrażowe, w tym The Kiss, a następnie wyprodukuje blisko 1200 filmów.
Pierwsze publiczne pokazy filmów, na których wstęp wzbroniony został przez amerykańskich Woodville Lathamów i jego synów, w 1895 r., z wykorzystaniem filmów wyprodukowanych przez ich firmę Eidoloscope oraz przez - zapewne lepiej znanych - francuskich braci Augustea i Louisa Lumierea, z dziesięcioma własnymi produkcjami. Prywatne pokazy poprzedziły je o kilka miesięcy, a Latham nieco wyprzedził braci Lumiereów.
Wczesna ewolucja
Najwcześniejsze filmy były po prostu jednym statycznym ujęciem, które pokazywało wydarzenie lub akcję, bez montażu i innych technik filmowych. Na przełomie XIX i XX wieku filmy zaczęły łączyć ze sobą kilka scen, by opowiedzieć pewną historię. Sceny te zostały później podzielone na wiele ujęć fotografowanych z różnych odległości i pod różnymi kątami. Inne techniki, takie jak ruch kamery, zostały opracowane jako skuteczne sposoby opowiadania historii za pomocą filmu. Dopóki film dźwiękowy nie stał się komercyjnie praktyczny pod koniec lat dwudziestych XX wieku, zdjęcia filmowe były sztuką czysto wizualną, ale te innowacyjne nieme filmy zyskały uznanie publiczności. Zamiast pozostawiać widzom jedynie hałas projektora jako akompaniament, właściciele teatrów zatrudnili pianistę lub organistę albo, w dużych teatrach miejskich, pełną orkiestrę do grania muzyki, która w danym momencie pasuje do nastroju filmu. Na początku lat dwudziestych większość filmów miała przygotowaną listę nut do wykorzystania w tym celu, a kompletne partytury filmowe były komponowane do większych produkcji. Rozwój kina europejskiego został przerwany przez wybuch I wojny światowej, a przemysł filmowy w Stanach Zjednoczonych rozkwitł wraz z powstaniem Hollywood, czego najlepszym przykładem jest nowatorskie dzieło D. W. Griffitha w "Narodzinach narodu" (1915) i "Nietolerancji" (1916). Jednak w latach dwudziestych XX wieku europejscy twórcy filmowi, tacy jak Sergei Eisenstein, F. W. Murnau i Fritz Lang, pod wieloma względami zainspirowani meteorycznym, wojennym postępem filmu przez Griffitha, wraz z wkładem Charlesa Chaplina, Bustera Keatona i innych, szybko dogonili amerykańską twórczość filmową i nadal rozwijali to medium.
Dźwięk
W latach dwudziestych XX wieku rozwój technologii elektronicznej rejestracji dźwięku sprawił, że praktyczne stało się wprowadzenie ścieżki dźwiękowej mowy, muzyki i efektów dźwiękowych zsynchronizowanych z działaniem na ekranie. Powstałe w ten sposób filmy dźwiękowe początkowo odróżniały się od zwykłych niemych "ruchomych obrazów" lub "filmów", nazywając je "mówiącymi obrazami" lub "rozmowami". Rewolucja, którą dokonali, była szybka. Do 1930 roku niemy film praktycznie wygasł w USA i był już określany jako "stare medium".
Kolor
Innym ważnym osiągnięciem technologicznym było wprowadzenie "koloru naturalnego", co oznaczało, że kolor ten był rejestrowany fotograficznie z natury, a nie dodawany do czarno-białych odbitek poprzez ręczne barwienie, barwienie według szablonu lub inne dowolne procedury, chociaż najwcześniejsze procesy zwykle dawały kolory dalekie od "naturalnego" wyglądu. Podczas gdy pojawienie się filmów dźwiękowych szybko sprawiło, że filmy nieme i muzycy teatralni stali się przestarzałe, kolor zastępował czarno-biały znacznie bardziej stopniowo. Kluczową innowacją było wprowadzenie trzystopniowej wersji procesu Technicolor, stosowanej najpierw w 1932 roku w animowanych kreskówkach, a następnie w krótkich filmach aktorskich i pojedynczych sekwencjach w kilku filmach fabularnych, a następnie w 1935 roku w całym filmie fabularnym Becky Sharp. Koszt tego procesu był zniechęcający, ale korzystna reakcja społeczna w postaci zwiększonych wpływów kasowych zazwyczaj uzasadniała dodatkowy koszt. Liczba filmów wykonanych w kolorze powoli rosła z roku na rok.
Lata 50.: rosnący wpływ telewizji
Na początku lat 50. rozpowszechnienie się czarno-białej telewizji zaczęło poważnie obniżać frekwencję w teatrach północnoamerykańskich. W celu zwabienia widzów z powrotem do teatrów zainstalowano większe ekrany, wprowadzono procesy panoramiczne, spolaryzowaną projekcję 3D i dźwięk stereofoniczny, pojawiło się więcej filmów w kolorze, który wkrótce stał się regułą, a nie wyjątkiem. Niektóre ważne hollywoodzkie filmy głównego nurtu nadal powstawały w czerni i bieli jeszcze w połowie lat sześćdziesiątych, ale oznaczały koniec epoki. Odbiorniki telewizji kolorowej były dostępne w USA od połowy lat 50., ale na początku były bardzo drogie i niewiele audycji było w kolorze. W latach 60. ceny stopniowo spadały, programy kolorowe stały się powszechne, a sprzedaż rosła. Przytłaczający werdykt opinii publicznej na korzyść koloru był jasny. Po tym, jak w połowie dekady pojawiła się ostateczna fala czarno-białych filmów, wszystkie hollywoodzkie produkcje studyjne były filmowane w kolorze, z normalnymi wyjątkami, które odbywały się tylko pod wpływem "gwiazdorskich" filmowców, takich jak Peter Bogdanovich czy Martin Scorsese.
lata 60. i później
Dziesiątki lat po upadku systemu studyjnego w latach 60. nastąpiły zmiany w produkcji i stylu filmowym. Różne ruchy Nowej Fali (m.in. francuska Nowa Fala, indyjska Nowa Fala, japońska Nowa Fala i Nowy Hollywood) oraz pojawienie się niezależnych filmowców wykształconych w szkołach filmowych przyczyniły się do zmian w tym medium, jakie zaszły w drugiej połowie XX wieku. Technologia cyfrowa była siłą napędową zmian w latach 90. i 2000. Cyfrowa projekcja 3D w dużym stopniu zastąpiła wcześniejsze, problematyczne systemy filmowe 3D i stała się popularna na początku lat 2010.
